Čenta (mađ. Csenta) je naselje grada Zrenjanina u Srednjobanatskom okrugu. Čenta — predstavlja tipično banatsko selo. Najveću specifičnost predstavlja geografski položaj sela, jer su centri, Beograd, Zrenjanin i Pančevo na gotovo podjednakoj udaljenosti. Administrativni centar je Zrenjanin, ali je ekonomska povezanost sa Beogradom daleko jača, naročito zbog velikog broja Čenćana koji su zaposleni na teritoriji Beograda. Prema popisu iz 2011 (Popis stanovništva 2011. u Srbiji) bilo je 3050 stanovnika.
Prvi pomen Čente datira iz 1549. godine, u jednom turskom tefteru, o opisu Segedinskog sandžaka. Tada su zabeležena 22 domaćinstva (imenom i prezimenom) i Voja kaluđer. Gotovo sve vreme turske vladavine nad današnjim Banatom, Čenta je bila naseljena, iako se ne pominje u Pećkom katistigu ni 1660, kao ni 1666. godine. Tada je zabeleženo samo naselje Ječin, severoistočno od današnjeg sela. Ječin je naseljen u vreme izgona Turaka iz Banata, 1717. godine kada je u selu bilo 13 domova i pop Petar. Deo Ječina se preselio u Čentu, gde je pop Petar i sahranjen, a njegov spomenik je sačuvan, kod Stare crkve, do današnjeg dana.
Čenta je mnogo stradala u vreme upada Turaka, 1736/37. godine, pa je, od pređašnja 22 doma, ostalo samo 7. Glavni uzrok smanjenja broja stanovnika je bila kuga. Postoji poimenični popis ovih domaćinstava. Prema popisu iz 1748. godine, Čenta ima 58 domova. Godine 1750/53. selo ulazi u sastav Banatske zemaljske milicije, a kasnije pripada XII Nemačko-Banatskom puku, sve do 1873. godine, kada je ukinuta Vojna granica, a Čenta pripala Torontalskoj županiji. Naziv sela potiče, verovatno, od staroslovenske reči „Čantra“ (torba), jer je selo, u srednjem veku, bilo okruženo barama i močvarama, pa se. tokom većeg dela godina, nalazilo praktično na ostrvu, a meštani, u tom selu, sakriveni kao u kakvoj torbi, od nepoželjnih prolaznika i poreznika. Ulaskom Čente u sastav Vojne granice 1753. godine, selo dobija naziv Leopoldovo i taj naziv zadržava sve do 1883. godine, kada se selu vraća pređašnji naziv.